W 1887 roku w Królewskiej Hucie przy ul. Bismarcka (obecnie ul. 11 Listopada 21) wybudowano nowy budynek szkolny, w którym założono koedukacyjną Szkołę Powszechną nr VII.
Szkoła liczyła 14 klas, do których uczęszczało 1267 uczniów, a "Kolegium Nauczycielskie" składało się z 14 nauczycieli. Kierownikiem szkoły był rektor Elsner.
Rejon szkoły obejmował ulice: Bytomska od nr 11 do granicy miasta, Bismarcka od nr 11 do granicy miasta, Ledwig, Nowa, Pudlerska, Wodna, Kurze Groschen, Łagiewnicka, Piotra, Sedan, Krzyżowa, Pawła, Żelazna I i II i Polna.
W 1889 roku dokonano
podziału szkoły na dwie części. W północnej części budynku utworzono żeńską
Szkołę Powszechną nr VIII, zaś w południowej części męską Szkołę Powszechną nr
VII liczącą 673 chłopców.
Ta ostatnia wykorzystywała dodatkowo 2 sale lekcyjne w budynku przy ul. Wodnej 6
(obecnie ul. Ficka). W 1907 roku obydwie szkoły ponownie połączono w szkołę
koedukacyjną i taki stan przetrwał aż do I wojny oświatowej.
Po I wojnie oświatowej budynek szkoły stał się siedzibą Policji Państwowej i był pod zarządem niemieckim.
We wrześniu 1922 roku szkołę przejmują władze polskie i z części Szkoły nr VII tworzą trzy szkoły (w drugiej części budynku nadal urzędowała Policja Państwowa):
Kierownikiem Szkoły nr VII zostaje Władysław Mroczkowski.
Początkowo uczęszczały do niej dzieci polskie i niemieckie, dopiero w grudniu 1924 roku szkoła stała się czysto polska, bowiem dzieci niemieckie przeszły do szkół mniejszości niemieckiej. 30.04.1925 roku został poświęcony sztandar szkoły.
Trudne chwile dla działalności szkoły nastąpiły w 1925 roku. W tymże roku we wrześniu Szkołę Powszechną nr VII przeniesiono do budynku Szkoły nr I przy ulicy św. Piotra, gdzie funkcjonowała do 1931 roku. W 1927 roku nowym kierownikiem został Eugeniusz Sowiński. Tymczasem w jej dawnym budynku działała od 1927 roku Szkoła Mechaniczno-Hutnicza oraz Urząd Miar i Wag. Dopiero 01.09.1931 gdy obie instytucje opuściły budynek przy ulicy 11Listopada 21, stał się on znowu siedzibą Szkoły Powszechnej nr VII.
We wrześniu 1934 roku dokonano ponownego podziału Szkoły nr VII na dwie szkoły o numerach VII i XXI. Obowiązki kierownika Szkoły nr VII obejmuje 31.07.1936 roku Euzebiusz Sieg.
W czasie II Wojny Światowej budynek szkoły służył Niemcom jako schronisko dla Besarabów. Wnętrze zostało tak zniszczone, że po wyzwoleniu budynek nie nadawał się na urządzenie szkoły. Z tego powodu Szkoły nr VII i XXI zostały umieszczone tymczasowo w budynku dawnego gimnazjum matematyczno-przyrodniczego przy ulicy Piotra 7. Wskutek małej liczby zgłoszeń uczniów, szkoły VII i XXI uległy likwidacji, a ich mienie przekazano na szkołę ćwiczeń przy Państwowym Liceum Pedagogicznym. W budynku, w latach 1945-1946, mieścił się Państwowy Urząd Repatriacyjny.
W 1946 roku zakłady „Konstal” przeprowadziły remont kapitalny mający na celu ponowną adaptację budynku na cele oświatowe. Na parterze, aż do 1956 roku, trzy sale zajmowało zakładowe przedszkole "Konstalu". W pozostałych salach, rozpoczęła pracę Szkoła Podstawowa nr 39. W 1954 roku szkole nadano imię Józefa Lompy.
W roku szkolnym 1955/56 w budynku popołudniami uczą się uczniowie Szkoły Podstawowej nr 17, której budynek jest remontowany.
W styczniu 1956 roku opiekunem szkoły zostaje kopalnia "Barbara-Wyzwolenie". W 1964 roku wybudowano ubikacje wewnątrz budynku, a 5 lat później asfaltowe boisko. Prace remontowe w budynku szkoły trwają systematycznie do dziś, by zapewnić uczniom właściwe warunki nauki i bezpieczeństwo.
Dyrektorzy Szkoły Podstawowej nr 39:
Józef Loos 1946 - 1955
Aleksander Kret 1955 - 1967
Teresa Lesik 1967 - 1984
Wiesława Zep 1984 - 1988
Halina Pilśniak 1988 - 1992
Bożena Marszałek- Paw 1992 - 2008V
Bogumiła Hamróz 2008 - do dziś
Zgodnie z przeprowadzoną reformą edukacji od 01.09.1999 roku powołano nową szkołę w budynku przy ul. 11 Listopada 21 Gimnazjum nr 5 im. Józefa Lompy, a Szkoła Podstawowa nr 39 stopniowo uległa likwidacji.